Het is alweer donderdag als de wekker gaat. Alles wat een paar dagen geleden nog heel erg vreemd was, voelt nu al normaal. De koude douche in de ochtend, rijst bij de lunch en het drukke verkeer in Luwero waar geen eind aan lijkt te komen. Maar sommige dingen wennen ook niet. De zoete, branderige geur die in de lucht hangt of de tientallen kinderen bij de school die ons ontvangen alsof we beroemdheden zijn. Ik probeer mezelf te vertellen dat er niet zoveel verschillen tussen ons zijn. We houden allemaal van de kinderen en dragen een groot hart voor onderwijs. We maken zelfs grapjes onderling alsof we elkaar al jaren kennen. Maar vandaag wordt ons toch pijnlijk duidelijk hoe ver onze werelden van elkaar af staan. Onze Head Teacher Samuel van de Katikamu Sebamala Primary School nodigt ons uit om bij een aantal kinderen op huisbezoek te gaan. Wij grijpen dit met beide handen aan. We hopen dat we een beter beeld kunnen krijgen van het dagelijks leven van de kinderen naast school. Met frisse moed beginnen we aan de wandeling. De regen van vanochtend is verdwenen en maakt plaats voor een zonnige, heldere lucht. We worden vergezeld door Samuel, onze buddies en een paar kinderen. Allereerst gaan we langs bij een jongen uit P6. Hij woont samen met zijn moeder, broertjes en zusjes op een stukje grond naast de school. Samuel vertelt over de goede samenwerking tussen de school en het gezin. Er is geen geld thuis voor het schoolgeld, maar dit wordt gelukkig door de school zelf betaald. De jongen is namelijk de eerste leerling die P1 naar P6 zo succesvol heeft doorlopen. De jongen vertelt ons dat wiskunde zijn beste vak is en dat hij later engineer wil worden. Zijn moeder is vooral erg trots op haar hardwerkende zoon.
Hoe meer huisjes we bezoeken, hoe verdrietiger de omstandigheden worden. Een olijke tweeling laten ons hun huisje zien. Moeders is prachtig gekleed in een roze jurk en haar haar is sierlijk ingevlochten. Haar lachende gezicht verhult echter een schrijnende thuissituatie: vader is ervandoor gegaan en het piepkleine huisjes wordt gedeeld met een tante en 3 andere kinderen. We geven de kinderen een tennisbal als bedankje voor de gastvrijheid en vervolgen onze wandeling. Nu is het meisje aan de beurt dat de hele tocht op blote voeten heeft afgelegd. Ze is een ‘’special-needs child’’: een kind met een leerachterstand. Ze is veertien jaar oud maar zit in P3 (groep 5 in Nederland). Op de weg naar het huisje toe zien we overal vuilnis liggen, een groep mannen die beschonken zijn in het bijzijn van kinderen en een oude en verwarde vrouw. We voelen ons radeloos. Ook het huisje biedt weinig troost. Het hele gezin slaapt in een piepklein kamertje, waar de woonkamer is gescheiden met de ‘’slaapkamer’’ door een groot hangend doek. Er ligt een matrasje buiten te drogen dat eigenlijk niet meer is dan een dun schuimlaagje. Teacher Ruth fluistert ons toe dat het matje ligt te drogen, omdat er ’s nachts door de kinderen nog wel eens op geplast wordt. Ook het meisje in kwestie slaapt hier op. Ineens kijkt er een jongetje om het hoekje van het gordijntje. Het blijkt een leerling te zijn uit de klas van Nynke. Er worden een paar mooie foto’s gemaakt van de moeder en haar kinderen. Ook haar ogen staan vol trots. De cirkel is rond als we ook langsgaan bij het huis van Deputy Head Teacher Prossy. Naast de hele dag voor de klas te staan, zorgt ze ook nog eens voor haar oude moeder. Deze is verlamd aan één zijde van haar lichaam door een beroerte. Ten slotte bezoeken we het huis van de dorpsoudste, die, gehuld in een rood-wit-blauwe sjaal, iets wegheeft van een Nederlandse koningin. Ze wil graag voor ons bidden.
Hoe graag we het ook zouden willen, we zullen nooit hetzelfde zijn. Onze werelden liggen niet alleen fysiek, maar ook contextueel mijlenver van elkaar vandaan. En dat brengt veel emoties naar boven. Ik voel me boos omdat het leven zo oneerlijk is. Ik voel intens verdriet voor het jonge meisje met zo weinig toekomstperspectief. Zelfs schaamte en schuld passeren de revue. Schaamte omdat ik alles heb wat mijn hartje begeert en schuld omdat ik daar niet altijd stil bij sta. En toch overheerst een warm gevoel van liefde. Liefde voor de mensen om ons heen, die ons elke dag weer verwelkomen met een grote glimlach.
Coriene Snel
Het is alweer donderdag als de wekker gaat. Alles wat een paar dagen geleden nog heel erg vreemd was, voelt nu al normaal. De koude douche i...
Reacties (11)